Zaprawianie jest najtańszym i najbezpieczniejszym dla środowiska zabiegiem chemicznym. Zaprawianie może stanowić uzupełnienie opryskiwania roślin fungicydami w okresie późniejszym, a nawet je zastąpić. Wykonując samodzielne zaprawianie własnego materiału siewnego powinniśmy pamiętać o kilku zasadach, gdyż łatwo wtedy popełnić błędy.
Zaprawiamy tylko ziarno oczyszczone
Materiał siewny powinien być pozbawiony nasion chwastów, uszkodzonych ziarniaków, kurzu pyłu czy innych zanieczyszczeń, gdyż wiążą one zaprawę znacznie lepiej niż powierzchnia ziarna.
Przygotowanie zaprawiarek
Zabieg ten wykonujemy w odpowiednio przystosowanych do tego zaprawiarkach. Tylko wtedy mamy pewność, że nasiona są pokryte w całości odpowiednią dawką zaprawy.
Dawkę zaprawy dostosowujemy do zaleceń z etykiety. Zbyt duża dawka może wpłynąć na osłabienie wschodów a nawet do ich całkowitego zahamowania. Z kolei zbyt mała dawka nie pozwoli na odpowiednie zahamowanie rozwoju grzybów, które chcemy zwalczyć.
Rodzaj zaprawy
Rodzaj zaprawy wybieramy do najczęściej występujących na polu zagrożeń. W ochronie pszenicy powinniśmy zwrócić uwagę na to aby zwalczała ona śnieć, zgorzel siewek i ewentualnie choroby wcześnie występujące na liściach. W przypadku jęczmienia zaprawy powinny przed wszystkim chronić przed głownią pylącą, pasiastością liści, zgorzelą siewek oraz chorobami liści.
Zaprawianie może również ograniczyć występowanie szkodników
Do zwalczania szkodników powinniśmy wybierać gotowe zaprawy owadobójcze i grzybobójcze, gdyż samodzielne dodanie insektycydu do zaprawy może spowodować fitotoksyczność wobec siewek zbóż.
