Dostępność pierwiastków w glebie a odżywianie roślin
Zasobność gleb w składniki powinna kształtować się na takim poziomie, aby zaspokoić potrzeby pokarmowe roślin uprawnych. Dla roślin nie liczy się całkowita zawartość pierwiastków w glebie, tylko ilość, która może być przez nie pobrana. Ta część określana jest jako forma przyswajalna i na ogół stanowi niewielki procent całkowitej zawartości pierwiastków w glebach.
Nadwyżki jednych substancji odżywczych blokują pobieranie innych
Niektóre pierwiastki znajdujące się w glebie mogą oddziaływać na siebie antagonistycznie (negatywne), inne synergiczne (stymulująco), a jeszcze inne mogą częściowo lub trwale się unieruchamiać. Dlatego zarówno niedobór jak i nadmiar pierwiastków w glebie jest szkodliwy dla roślin.
Praktyczne konsekwencje nadwyżek i niedoborów pierwiastków w odżywianiu roślin
– nadwyżka Mg niedobór Ca, K
– nadwyżka K niedobór Mg, Ca
– nadwyżka Ca niedobór Fe, B, Mn, Mg, K
– nadwyżka PO4 unieruchomienie Cu, Zn, Mn
– nadwyżka Fe unieruchomienie PO4
– K jest szczególnie konkurencyjny, jeżeli spada pH jego przyswajanie zmniejsza się, po dostarczeniu Ca jego przyswajalność zwiększa się.
Jeśli wszystkie substancje pokarmowe znajdujące w glebie będą występowały w idealnej koncentracji, proporcji i formie rośliny będą prawidłowo odżywione.
