W ostatnich latach obserwujemy zwiększone występowanie zagrożenia ze strony kiły kapusty. Jest to choroba „płodozmianowa”, na tyle groźna, że może spowodować istotne starty w plonie nasion i pozbawić możliwości uprawy rzepaku przez kilka dobrych lat na danym polu.

Skąd się bierze kiła?

Otóż źródłem infekcji jest pierwotniak, który dostał się na nasze pole prawdopodobnie na narzędziach do obróbki gleby lub na kołach ciągnika. Jego zarodniki mogą przetrwać w glebie bardzo długo. Nawet jeśli nie uprawiamy rzepaku na zainfekowanym kiłą stanowisku, przetrwanie zarodników umożliwiają niezwalczone przez cały okres płodozmianu chwasty z rodziny kapustowatych, które z roku na rok pogłębiają bank nasion w glebie. Stwarza to ogromne zagrożenie infekcją i wymusza zaniechanie uprawy rzepaku na tym samym polu przez długie lata.

Kiła na polu występuje placowo

Jeżeli na plantacji rzepaku ozimego zauważymy placowe żółknięcie, czerwienienie oraz więdnięcie liści, a po wyciągnięciu rośliny z gleby przy korzeniu widnieją kuliste lub walcowate narośla z zarodnikami przetrwalnikowymi, możemy mieć pewność, że mamy do czynienia z kiłą kapusty. Taka roślina zazwyczaj przy wyrywaniu łatwo urywa się u podstawy.

Bogaty płodozmian

Skutecznym ograniczeniem występowania choroby jest zaniechanie ubogich płodozmianów, w których rzepak uprawia się co 2 lub co 3 rok. W zmianowaniu (w miarę możliwości), powinny pojawić się takie rośliny jak zboża, buraki, ziemniaki oraz rośliny bobowate, natomiast powinniśmy zrezygnować z uprawy międzyplonów pochodzących z tej samej rośliny co rzepak, np. gorczyca biała.

Chemią w kiłę

Zwalczanie choroby nie należy do najłatwiejszych, jednak znaczne jej ograniczenie jest już sukcesem. Pierwszym fungicydem na rynku zarejestrowanym do walki z kiłą jest znany nam dobrze Topsin M 500 SC zawierający tiofanat metylowy (rozszerzenie z dnia 10.10.2017r.). Zastosowanie interwencyjne lub zapobiegawcze tego preparatu może w wielu przypadkach zapobiec konieczności przesiewania plantacji rzepaku ozimego.