Burak cukrowy jest rośliną o wysokich wymaganiach pokarmowych. Potrzeby nawozowe buraka stanowią różnicę pomiędzy zasobnością gleby, a potrzebami pokarmowymi tej rośliny. Im gleba jest bardziej zasobna w składniki pokarmowe, tym niższe są potrzeby nawozowe.

Potencjał plonowania pszenicy jarej jest niższy niż pszenicy ozimej, jednak wysokie walory jakościowe ziarna sprawiają, że gatunek ten należy do jednych z najcenniejszych zbóż uprawianych w naszym kraju. Ze względu na słabo rozwinięty system korzeniowy pszenica jara ma największe wymagania glebowe spośród wszystkich zbóż. Największe i najstabilniejsze plony możemy uzyskać na glebach kompleksu pszennego bardzo dobrego, pszennego dobrego i pszennego górskiego. Gatunek ten jest mało odporny na suszę. Niedobór wody w okresie od krzewienia do kłoszenia może spowodować znaczny spadek plonów. Pszenica jara jest rośliną dnia długiego i wymaga bardzo wczesnych siewów, aby mogła się rozkrzewić i wytworzyć silny system korzeniowy. Kiełkuje już w temperaturze 1‑3ºC, jednak przy wyższych temperaturach wschody są szybsze i równomierniejsze. Wytrzymuje przymrozki do - 6ºC.

Wiosenna aura jaką obserwujemy w ostatnich dniach powoduje konieczność lustracji ozimin. Na plantacjach rzepaku, zwłaszcza tych znacznie wyrośniętych w okresie jesiennym można wyczuć nieprzyjemny zapach „zgniłej kapusty”. Jest to zapach gnijących starych liści rzepaku. Ponadto po przeprowadzeniu lustracji, na liściach można zaobserwować objawy suchej zgnilizny kapustnych (Phoma lingam), która widoczna jest również na znacznie wydłużonej szyjce korzeniowej. Z tego względu musimy być przygotowani, na możliwie wczesny zabieg fungicydowy w celu zahamowania dalszym infekcjom.

Pogoda za oknami może świadczyć o zbliżającej się wiośnie. Sprawdzając stan roślin po zimie warto zwrócić uwagę na porażenie roślin przez choroby.

Łagodna zima stwarza dobre warunki do rozwoju grzybów chorobotwórczych. Najbardziej narażone na infekcje są zboża ozime, które w naszym kraju stanowią 85% w zasiewach zbóż. Duża część chorób poraża rośliny w okresie jesiennym, ale w momencie wznowienia wegetacji wiosną infekcje zaczynają się rozrastać i są one widoczne na roślinach. Jeżeli nie będziemy czujni możemy znacząco stracić na plonie.

Prawidłowe nawożenie rzepaku ozimego w pierwszej kolejności wymaga określenia faz krytycznych rozwoju i pobierania składników. Szczególną uwagę należy zwrócić na wiosenne ruszenie wegetacji, ponieważ w tym czasie rośliny są osłabione i potrzebują szybkiej odbudowy po zimie. Musimy więc uzupełnić niedobory składników pokarmowych w glebie, które rośliny pobrały podczas nietypowej aury panującej jesienią i zimą.