Każde odstępstwo od optymalnego terminu siewu rośliny uprawnej wiąże się z określonym ryzykiem. Rolnicy wysiewają pszenicę ozimą po późno schodzącym z pola buraku cukrowym nawet w połowie listopada. Decydując się na późny siew pszenicy ozimej musimy liczyć się ze spadkiem plonu. Jednak czy będzie on na tyle duży, aby rezygnować z formy oziemej i siać wiosną zboża jare?

Na plantacjach zbóż ozimych można już zaobserwować pierwsze objawy występowania mączniaka prawdziwego zbóż i traw. Choroba ta występuje powszechnie w uprawie wszystkich zbóż, jednak najbardziej szkodliwa jest w uprawie jęczmienia i pszenicy.

Prawidłowe odżywienie zbóż ozimych w okresie jesiennym zapewnia odpowiedni ich rozwój, dobre przezimowanie oraz potencjalnie wyższe plony. Do odpowiedniego wzrostu i wystarczającego rozkrzewienia się przed zimą oziminy potrzebują nie tylko makro ale i mikroskładników. Pytanie, jakich?

Aby rośliny uprawne mogły wydać wysoki plon potrzebują nie tylko azotu, fosforu i potasu, lecz także innych składników pokarmowych takich jak magnez i siarka. W Polsce zasobność gleb w przyswajalny magnez i siarkę nie jest wystarczająca, szczególnie duże niedobory występują na glebach lekkich i kwaśnych.

Uprawy rzepaku w całym kraju są bardzo zróżnicowane. Rzepaki, które dobrze rokują powinny być już na „ostatniej prostej”. Przyjrzyjmy się zatem plantacjom.

Słoneczna pogoda, brak opadów atmosferycznych oraz silnych wiatrów sprzyją nalotom mszyc na zboża ozime. Wiemy, że są to szkodniki o tyle groźne, że oprócz mechanicznych uszkodzeń i osłabienia młodych roślin są zdolne do przenoszenia groźnych chorób wirusowych.