Owies jest wyjątkowo wrażliwy na niedobór fosforu i potasu, dlatego aby osiągnąć wysokie plony z jego uprawy musimy pomyśleć o wprowadzeniu tych pierwiastków jeszcze przed siewem.

Wiosna zbliża się wielkimi krokami, czas więc na siew owsa. Spośród wszystkich zbóż jarych gatunek ten  bardzo silnie reaguje na opóźnienie terminu siewu w każdym rejonie kraju, dlatego trzeba siać go jak najwcześniej, jak tylko pozwoli na to stan gleby. Jednak zanim wyjedziemy z siewnikiem powinniśmy rozważyć efektywne nawożenie tej rośliny. 

Jeżeli jest możliwość wjazdu w pole i przeprowadzenie zabiegów uprawowo-siewnych to nie ma na co czekać. Wczesny termin siewu wydłuża okres wzrostu wegetatywnego, wpływając tym samym na zwiększenie obsady kłosów i lepszy rozwój systemu korzeniowego. Jak wiadomo dobrze rozwinięty system korzeniowy umożliwia intensywne pobieranie składników pokarmowych i uodparnia rośliny na okresowe niedobory wody, co jest niezwykle ważne w przypadku zbóż jarych. Z kolei opóźnienie siewu skraca długość fazy krzewienia, a także zmniejsza liczbę ziaren w kłosie, a więc wpływa na obniżenie plonu. Późno siane zboża jare wymagają także większych nakładów na ochronę zasiewów.

Gdy temperatura powietrza na wiosnę wzrośnie do 10 – 12°C na plantacjach rzepaku ozimego odbywa się główny lot chrząszczy chowacza brukwiaczka. Nikogo nie trzeba przekonywać o szkodliwości tego owada, dlatego należy monitorować pola rzepaczane, aby móc w odpowiednim momencie szybko zareagować.

Nie muszę nikogo przekonywać o korzyściach wynikających z uprawy grochu. Tak jak pozostałe rośliny bobowate, tak i groch posiada bardzo cenną z rolniczego punktu widzenia cechę, a mianowicie umiejętność wiązania wolnego azotu atmosferycznego z powietrza w związki organiczne. Ze względu na krótki okres wegetacji jest bardzo cennym przedplonem dla rzepaku ozimego, pszenicy ozimej i jęczmienia ozimego. Dodatkowo duża masa resztek pożniwnych pozostawiona po jego zbiorze wzbogaca glebę w azot i substancję organiczną. Pozwala to na obniżenie kosztów ochrony i uprawy gleby rośliny następczej o 20‑25% oraz zwiększenie jej plonowania o 0,5‑1 t/ha (zwłaszcza zbóż). Jego uprawa nie jest trudna, ale jeżeli chcemy w pełni wykorzystać strukturotwórczy i fitosanitarny potencjał grochu powinniśmy przestrzegać kilku istotnych zaleceń agrotechnicznych.

Ze względu na krótszy okres wegetacji zbóż jarych oraz ich większą wrażliwość na niedobory wody, fosfor i potas powinniśmy stosować nawet na stanowiskach zasobnych w te składniki w ilościach odpowiadających średniej klasie zasobności. Dobre odżywienie jarych na początku wegetacji umożliwia im energiczny rozwój, co jest szczególnie ważne w przypadku wystąpienia wiosennych niedoborów wody.