Duży udział rzepaku i innych roślin kapustowatych w strukturze zasiewów, gleby o niskim pH, z tendencją do zalewania i zaskorupiania, o niedostatecznym dostępie powietrza, wysokiej wilgotności oraz umiarkowanej temperaturze to idealne warunki rozwoju jednej z najgroźniejszych chorób rzepaku – kiły kapusty.

Choroba ta jest na tyle groźna, że może spowodować istotne straty w plonie nasion i uniemożliwić uprawę rzepaku przez klika lat na danym polu.

Prawidłowe uformowanie i usytuowanie pryzmy buraczanej, a także odpowiednie jej zabezpieczenie to gwarancja minimalizacji strat cukru i masy buraków cukrowych. Aby buraki w pryzmach dobrze się przechowywały, trzeba zadbać o nie już w momencie zbioru i spełnić kilka podstawowych warunków.

Mak polny

Występowanie: gleby ciężkie, gliniaste, mady rzeczne, żyzne, wapienne. Jest rośliną azotolubną. Zachwaszcza głównie zboża ozime i rzepak, czasami jare i okopowe.

Siewki: pojawiają się jesienią i wiosną. Szczególnie groźne są te, które wzeszły jesienią, a ich siewki przezimowały.

W tym sezonie wegetacyjnym mamy do czynienia ze znacznym nasileniem występowania szkodników w uprawach rzepaku ozimego. Od początku wegetacji rośliny rzepaku atakowane są przez licznie występujące szkodniki. Obecnie, przy końcu jesiennej wegetacji, obserwuje się występowanie larw chowacza galasówka. 

Szkodliwość chwastów względem rośliny uprawnej polega na tym, że odznaczają się one dużą plennością, szybciej rosną i mają krótszy okres wegetacji. Chwasty bardzo łatwo przystosowują się do zmiennych i niesprzyjających warunków zewnętrznych, a niektóre z nich m.in. tasznik pospolity, gwiazdnica pospolita, gorczyca polna, tobołek polny mogą wydawać nawet do kilku pokoleń w ciągu jednego okresu wegetacji.

Na plantacjach rzepaku ozimego już teraz widać nadmierny wzrost roślin, a jak wiadomo od jesiennego pokroju roślin w dużym stopniu zależy prawidłowe przezimowanie rzepaku oraz jego dalszy rozwój na wiosnę.