Pchełka rzepakowa podobnie jak gnatarz rzepakowiec, tantniś krzyżowiaczek, mszyca kapuściana i śmietka kapuściana to jeden z ważniejszych szkodników rzepaku ozimego występujących jesienią. Jednak zdecydowanie największym zagrożeniem są pchełki, które jako pierwsze atakują rzepak w fazie liścieni.
Pchełki żerują na młodych siewkach rzepaku
Szkodliwość pchełki polega na żerowaniu chrząszczy na blaszce liściowej młodych siewek rzepaku wygryzając niewielkie otwory. Przy dużej liczebności chrząszczy może dojść do znacznego ograniczenia powierzchni asymilacyjnej liści i liścieni. Zagrożenie powodują także larwy, które wygryzają i drążą korytarze w głównych nerwach liści, ogonkach liściowych i pędach. Uszkodzone rośliny są bardziej podatne na przemarzanie, a same uszkodzenia są bramą wejścia dla sprawców chorób.
Ochrona plantacji
Monitoring plantacji pod kątem pojawu chrząszczy pchełki rzepakowej należy prowadzić już od wschodów roślin. Chcąc skutecznie zwalczyć tego szkodnika należy zadbać o zrównoważone nawożenie, odpowiedni termin siewu, ochronę plantacji przed chwastami oraz izolację przestrzenną od innych upraw kapustowatych. Ochronę chemiczną należy zastosować po wystąpieniu chrząszczy na młodych roślinach, zauważeniu pierwszych uszkodzeń oraz przekroczeniu progu ekonomicznej szkodliwości.
Próg ekonomicznej szkodliwości dla pchełek ziemnych to stwierdzenie 1 chrząszcza pchełki na 1 mb rzędu. Natomiast dla pchełki rzepakowej progiem ekonomicznej szkodliwości są 3 chrząszcze na 1 mb rzędu.
