Tak jak w zbożach ozimych największe zagrożenie spośród chwastów jednoliściennych stanowi miotła zbożowa, tak w gatunkach jarych jest nim owies głuchy. Jest groźny z kilku powodów:

• redukuje plon –10 szt./m2 obniża plon pszenicy jarej o 10%, 50 szt./m2 o 30%, a 100 szt./m2 może doprowadzić do całkowitego zagłuszenia rośliny uprawnej,
• zanieczyszcza ziarno, przez co może doprowadzić do dyskwalifikacji całej partii w skupie,
• osypuje się przed zbiorem wzbogacając tym samym glebowy bank nasion chwastów,
• może kiełkować nawet po 10 latach spoczynku i to z głębokości 20 cm.

Jest bardzo konkurencyjny w stosunku do rośliny uprawnej

Wschody owsa obserwowane są od początku marca do połowy maja. Bardzo szybko się rozwija, zagłuszając i wyrastając ponad łan rośliny uprawnej. Dzięki silnemu systemowi korzeniowemu skutecznie rywalizuje z roślinami uprawnymi o wodę i składniki pokarmowe. Jedna roślina owsa do swojego rozwoju potrzebuje dwukrotnie więcej wody i azotu niż np. pszenica jara. Ze względu na bliskie pokrewieństwo ze zbożami jest źródłem chorób i szkodników m.in. mątwika zbożowego, nicieni, głowni pyłkowej owsa, łamliwości podstawy źdźbła, rizoktoniozy czy fuzarioz.

Walka z tym gatunkiem jest trudna i kosztowna

Chemiczne zwalczanie tego chwastu zapobiega jego rozsiewaniu i ekspansji na kolejne obszary. Obecnie nie ma możliwości walki z tym chwastem na plantacjach owsa uprawnego. Ze względu na zbyt bliskie pokrewieństwo między tymi gatunkami nie udało się jeszcze wynaleźć skutecznego preparatu. W pszenicy jarej owies głuchy możemy zwalczać za pomocą pinoksadenu (od fazy 3 liści do fazy liścia flagowego), fenoksaprop-P-etylu (od początku fazy krzewienia do końca fazy 1-go kolanka), a także sulfosulfuronu (zwalcza także chwasty dwuliścienne).